Γενικά
Οι πλάγιοι σύνδεσμοι όπως μαρτυρά και το όνομά τους βρίσκονται στα πλάγια του γόνατος και είναι επιμήκεις ελαστικές δομές που «συνδέουν» το μηρό με την κνήμη. Υπάρχουν δύο πλάγιοι σύνδεσμοι, ένας έξω κι ένας έσω, ανάλογα με τη θέση τους. Χρησιμεύουν αποτρέποντας την πλάγια ολίσθηση του γόνατος προς τα μέσα ή προς τα έξω.
Αίτια – διάγνωση:
Οι τραυματισμοί των πλαγίων συνδέσμων του γόνατος είναι πολύ συχνοί σε αθλητές ιδιαίτερα ομαδικών σπορ επαφής. Η άμεση πλήξη είναι το πιο συχνό αίτιο και ακολουθεί το υπερβολικό stress πάνω στο σύνδεσμο. Αυτόματες ρήξεις μπορεί να συμβούν σε ρευματολογικές παθήσεις, από χρόνια χρήση φαρμακευτικών ουσιών όπως χημειοθεραπείες ή χρόνια λήψη κορτικοστεροειδών και ορμονών.
Η κλινική εξέταση είναι συνήθως αρκετή για τη διάγνωση. Επικουρικά μπορεί να χρησιμοποιηθεί ακτινολογικός έλεγχος με προσθιοπίσθια λήψη (face) με την άρθρωση σε stress γι’ αξιολόγηση του εύρους διάνοιξης του μεσάρθριου διαστήματος, υπερηχογραφικός έλεγχος αλλά και διενέργεια μαγνητικής τομογραφίας (MRI) για περισσότερο λεπτομερή έλεγχο αλλά και αποκλεισμό κι άλλων τραυματισμών όπως ρήξη μηνίσκου ή και πρόσθιου χιαστού συνδέσμου (ACL). Με την MRI αλλά και με το υπερηχογράφημα μπορεί να διαπιστωθεί και ο βαθμός τραυματισμού του συνδέσμου:
- 1ου βαθμού (μικρή διάταση),
- 2ου βαθμού (σοβαρός τραυματισμός ή μερική ρήξη)
- 3ου βαθμού (πλήρης ρήξη).
Θεραπεία:
Συνήθως η θεραπεία είναι συντηρητική. Ειδική ελαστική επίδεση τύπου Robert – Jones επί 2-3 εβδομάδες σε συνδυασμό με λήψη αντιφλεγμονωδών φαρμάκων, ασκήσεων ενδυνάμωσης έσω πλατέως μυός και παγοθεραπείας είναι συνήθως αρκετά για να οδηγήσουν σε πλήρη ίαση. Περισσότερο σπάνια μπορούν να χρησιμοποιηθούν εγχύσεις με αντιφλεγμονώδη ένζυμα ή με αυτόλογους αυξητικούς παράγοντες (PRP’s) με σκοπό όμως τη συντομότερη επιστροφή στις αθλητικές δραστηριότητες.
Πολύ σπάνια χρειάζεται χειρουργική θεραπεία. Στην περίπτωση αυτή όμως οι επιλογές πλέον είναι πάρα πολλές όπως απλή συρραφή του συνδέσμου, επανακαθηλωσή του με χρήση άγκυρας, χρήση ενισχυτικών (dacron) ή και χρήση αυτομοσχευμάτων ή αλλομοσχευμάτων.
Σημαντικές γνώσεις:
• Η συντηρητική αγωγή είναι η θεραπεία εκλογής
• Η χειρουργική θεραπεία εφαρμόζεται μόνο σε αποτυχία της συντηρητικής
• Η χειρουργική θεραπεία έχει μεγαλύτερης διάρκειας αποκατάσταση από τη συντηρητική.
• Η ρήξη του έξω πλαγίου συνδέσμου είναι πολύ σπάνια και πρέπει να ελέγχεται η ακεραιότητα της οπίσθιας έξω γωνίας του γόνατος.
• Η χειρουργική θεραπεία δεν γίνεται αρθροσκοπικά γιατί οι πλάγιοι σύνδεσμοι είναι εξωαρθρικές δομές.
• Η ανεπαρκής (πλημμελής) θεραπεία μπορεί να οδηγήσει σε δημιουργία επασβέστωσης του έσω πλαγίου συνδέσμου (σύνδρομο Pellegrini – Stieda)
• Μη θεραπεία μπορεί να οδηγήσει σε αστάθεια ή και εκφύλιση του γόνατος.
Σύνδρομο Pellegrini-Stieda
Το σύνδρομο αυτό, που γενικά συμβαίνει σε άνδρες, θεωρείται ότι είναι αποτέλεσμα κάκωσης, η οποία ακολουθείται από ασυμπτωματική περίοδο. Αργότερα, το συμπτωματικό στάδιο με πόνο στην έσω πλευρά του γόνατος και περιορισμό της κίνησης συνοδεύεται από την έναρξη ασβέστωσης του έσω πλάγιου συνδέσμου, που στην ακτινογραφία φαίνεται ως επιμήκης άμορφη σκιά. Ο πόνος αυτοπεριορίζεται και συνήθως επέρχεται βελτίωση μετά από ορισμένους μήνες.
